De weg van mijn hart: de stille weg die alleen ik kon horen

Hoe ik mijn intuïtie volgde, de gebaande paden losliet en thuiskwam bij mezelf.

Er was een moment op mijn pelgrimstocht naar Santiago de Compostela, waarop ik niet meer verder kon. Niet lichamelijk - mijn benen deden het nog prima - maar innerlijk.

De weg voelde ineens...leeg. Betekenisloos. Alsof ik verdwaald was op het pad dat ik eerder vol enthousiasme had gekozen. De gele pijlen wezen me richting Santiago de Compostela. Maar mijn hart? Dat leek ineens een andere kant op te wijzen.

De chaos voor de doorbraak

De dagen ervoor waren mooi, intens, en soms chaotisch.

Ik zwom in baaien, lachte met pelgrimsvrienden, en voelde me vrij.

Maar ergens...raakte ik mezelf kwijt.

Toen mijn alles-in-één Caminohulp - telefoon, wekker, woordenboek, gids én camera - het begaf, brak ik. Alles werd me even te veel. Ik vroeg me af: Wat doe ik hier eigenlijk nog?

Ik miste rust. Stilte. Zin.

Ik wilde schrijven. Me verbinden met wat écht klopte.

En toen kwam ik aan in San Vicente de la Barquera, een oubollige vissersplaats aan de Noord-Spaanse kust. Ik had inmiddels 27 dagen en ruim 550 kilometer gelopen.

Die dag deed ik bijna niets. Ik zocht een rustig plekje bovenop een berg, met uitzicht op een groot meer en de imposante witte bergtoppen van de Picos de Europa.

Daar gebeurde het. Ineens kwam alles los. Ik huilde onophoudelijk. Waarom? Geen idee. Maar ik liet mijn tranen de vrije loop. En het voelde goed.

En juist daar, in die stilte, herinnerde ik het me weer. Ik mag opnieuw kiezen. Ik ben vrij.

De weg wijst zichzelf

Nog geen drie uur later, opende zich een nieuw pad. Niet in mijn hoofd, maar in mijn hart.

Een toevallige voorbijganger, een Nederlandse man op de fiets, vertelde me over een route door de bergen. Zijn enthousiaste verhalen en prachtige foto’s deden mijn hart dansen.

Het bleek de Camino de Lebaniego te zijn. Een bedevaartsroute naar het Monasterio de Santo Toribio de Liébana. Hetzelfde klooster van de mysterieuze poster die al dagen mijn aandacht had getrokken. Nu snapte ik waarom.

En laat die route nou precies beginnen op de plek waar ik was aangekomen. Het was een zijpaadje. Verborgen voor de pelgrim die blindelings volgt, zichtbaar voor wie durft af te wijken.

Weg van de drukte. Richting de bergen. Weg van de bestemming. Recht naar mijn bestemming. Alsof de weg al op me lag te wachten. De stilte omarmde me. De bergen riepen me.En de pijlen? Die waren niet langer geel, maar rood.

Zonder dat ik wist waarom, wist ik: hier moet ik zijn.

De aankomst in Potes

Dagenlang liep ik in stilte, zonder ook maar één pelgrim tegen te komen. Lege herbergen. Geen voetstapen voor me, geen stemmen achter me. Alleen de natuur en ik.

En toen arriveerde ik in Potes, een klein historisch bedevaartsstadje aan de voet van de Picos de Europa. Het voelde als een geheime beloning. Een eindpunt. Niet alleen van de route, maar van een innerlijk proces.

Alles viel hier op zijn plek. De boodschap van mijn ziel was helder: je bent er al. Dit is jouw bestemming. Je bent vrij.

Het bewijs kwam jaren later

Ik heb vaak getwijfeld of het de juiste keuze was, om Santiago de Compostela los te laten.

Maar vier jaar later, ergens in een verlaten bos in Hongarije, kwam ik hem weer tegen. Wie?? Nou...de enige pelgrim die mijn pad kruiste op de Camino de Lebaniego. Marek. De “knuffelpelgrim” uit Tsjechië.

Een paar keer had ik hem gezien op de Camino del Norte, de kustroute. Altijd vrolijk en knuffelend. Geen idee wat hij zei, maar hij knuffelde iedereen.

We ontmoetten elkaar heel kort in Potes. Vol verwondering hadden we een minuut of tien staan praten. Daarna vervolgden we ieder ons eigen pad.

Tot we elkaar onverwacht weer tegen het lijf liepen. In een totaal ander land, 2500 kilometer verderop. Op een boerderij in de middle of nowhere. Op een plek waar ik intuïtief terecht was gekomen.

Ik bedoel, dit verzin je toch niet?!

Alsof het universum zei: “Wacht, ik doe er nóg een wondertje bij...voor de zekerheid, zodat je écht weet dat je op het juiste pad zit.”

Terugkijkend...

Ik snap nu waarom Don Ernesto, de pastoor van de pelgrimsherberg in Guëmes,

ons pelgrims aanmoedigde om niet zomaar als een robot de pijlen te volgen.

Want er is een pad dat geen kaart kent.

Geen gele pijlen.

Geen markering.

Maar wel richting.

Van binnenuit.

De weg van je hart.

En jij?

Wat ik daar leerde, geldt voor ieder mens. Ook als je geen wandelstok of pelgrimsrugzak draagt, kun je op een dag wakker worden en voelen: het pad waarop ik loop klopt niet meer.

Misschien zit je vast. Misschien ben je gewoon...moe. Of mis je betekenis, richting of vrijheid.

En dan is het goed om te weten:

Je bent vrij om opnieuw te kiezen.

Je intuïtie kent de weg.

Je hoeft niet te blijven waar je niet meer past.

Soms vraagt het moed om stil te staan. Om te luisteren naar wat je intuïtie je vertelt. Om te voelen wat er in je hart leeft. En die zachte duwtjes te volgen.

Maar net zoals ik destijds de rode pijlen volgde in plaats van de gele, kun jij ook kiezen voor jouw waarheid, jouw ritme, jouw koers.

En weet je wat? Er zijn geen foute keuzes. Ieder pad heeft zo zijn eigen lessen en geschenken.

Je bent precies waar je moet zijn.

Zelfs als je het nog niet helemaal ziet. Zelfs als het nog wiebelt. Je intuïtie leidt je altijd terug...naar huis. Naar jezelf.

Dus...waar roept jouw hart je vandaag naartoe?

---

Dit verhaal schreef ik voor De kracht van jouw intuïtie. Een zielsmissie van Kurt en mij.

✨ Wil jij ook leren vertrouwen op jouw innerlijk kompas?

Sluit je aan bij onze reis. Op onze website delen we persoonlijke verhalen, inzichten en updates over ons boek-in-wording: De kracht van jouw intuïtie.

Laat je inspireren om ook jouw intuïtie te volgen, zelfs als het je wegstuurt van de gebaande paden.

👉 Meld je aan voor onze nieuwsbrief via De kracht van jouw intuïtie en ontvang automatisch nieuwe publicaties in je inbox.

---

Mag ik je af en toe iets moois toesturen?

Mijn Genietmail is een warme brief van mens tot mens, vol verwondering, creatieve uitdagingen en een vleugje heilige rebellie. Zo nu en dan (maximaal 1 keer per week) rechtstreeks in je mailbox.

Dus...zin in een glimlach in je inbox? 

Sluit je aan! Als welkomscadeau stuur ik je Het Liefdesvirus toe, mijn sprankelende e-magazine én trots.

Verwacht bijwerkingen zoals:

✅ plotselinge zin om te zingen in het bos

✅ spontane glimlachjes (je bent gewaarschuwd)

✅ en het vage gevoel dat je zélf een wonder bent (want eh… dat klopt)

Met 100% besmettingsgarantie.

Meld je hier aan en laat je verwonderen!