De dag dat een inspiratiekaartje mijn leven veranderde

Hoe zachte duwtjes van de engelen,'intuïtieve keuzes en wonderlijke stapjes leiden naar waar je het liefste bent.

Het was eind 2022, drie maanden vóór mijn eerste ontmoeting met Beppie en Odile, de vriendinnen met wie ik dit jaar Engelgefluister startte.

Ik ontving een uitnodiging voor een Volle Maan Cirkel. Wat er zou ontstaan, wist ik toen nog niet. Maar daar, in het licht van de Volle Maan in Stier, werd het eerste zaadje geplant. Ik trok er een inspiratiekaartje, dat leidde tot een diep inzicht: "Het is zover, het podium roept!"

Op de één of andere manier wist ik gelijk wat me te doen stond: ik moest mijn angsten overwinnen. OEI!

Als kind greep ik iedere kans aan om op het podium te staan. Dansend, zingend, acterend – moeiteloos en met plezier. Maar naarmate ik ouder werd, nam angst het roer over. Ik was liever onzichtbaar dan in de spotlights.

De keren dat ik de moed bij elkaar had geschraapt om voor een groep te spreken – omdat iets in mij fluisterde dat ik moest oefenen, zonder te weten waarvoor – stond ik daar, bijna verlamd door de zenuwen, met trillende knieën en een bibberende stem. Soms voor 10 mensen, soms voor 100, en één keer zelfs voor 300. Een marteling was het.

Twee weken na het vollemaan-inzicht was ik op weg naar een presentatieworkshop in Nijmegen. De wandeling van de parkeerplaats naar de cursuslocatie was één lange lijdensweg. De gedachte dat ik mezelf ging blootstellen aan een publiekelijke afgang deed de adem stokken in mijn keel. Mijn hoofd schreeuwde: "Keer om! Waarom doe je jezelf dit aan?!"

Gelukkig wist ik mezelf te vermannen en over de drempel te stappen. Ik hield het eindresultaat voor ogen: ik op de terugweg, voldaan en dolgelukkig, én een overwinning rijker.

Bij de workshop sprak (of eigenlijk: mompelde) ik tijdens het voorstelrondje voor het eerst hardop voor een groep vreemden mijn verlangen uit: "Ik wil persoonlijke verhalen op een podium vertellen. Kwetsbaar. Rauw. Naakt."

Wat er daarna gebeurde, was ronduit wonderlijk. Niet alleen ontdekte ik dat ik het podium gemakkelijk aankon, maar dat ik het zelfs ontzettend vermakelijk vond. Ik leefde me uit, hield een toespraak en deed zelfs typetjes.

En toen, alsof deze hele dag door de engelen was geregeld, stapte er een deelnemer op me af: "Ik ken misschien iemand die je kan helpen. Haar naam is Lucia Engel. Ze geeft storytellingcursussen." Lucia Engel? Mijn hart sloeg een slag over. Alleen haar naam voelde al als een teken.

Drie maanden later...zat ik bij haar cursus. En daar ontmoette ik Beppie en Odile, twee warme, openhartige vrouwen die de eerste cursus van Lucia al hadden gevolgd.

Tijdens onze eerste bijeenkomst luisterde ik ademloos naar hun verhalen. Ze vertelden zo vrij, zo moeiteloos, zo rakend, wow!

Ik daarentegen… blokkeerde. Ik raakte de draad kwijt. Tranen prikten in mijn ogen, een brok in mijn keel. Op de terugweg in de auto brak ik. Hartverscheurend huilen. Wat zat die angst diep. De schaamte, de zelfafwijzing – het overviel me compleet.

Maar keer op keer voelde ik de zachte duwtjes van de engelen. En dus kwam ik steeds weer opdagen. Iedere bijeenkomst werd het lichter. We deelden lief en leed, lachten en huilden. De verbinding groeide. Wij groeiden.

En we vertelden onze verhalen, alsof we engelenfluisteraars waren – vaak kijkend door hun ogen naar onze levenservaringen, vanuit liefde en verbinding.

Toen de cursus eindigde, bleven Beppie, Odile en ik samenkomen. We bleven verhalen delen met elkaar. En zo werd op een ochtend onze gezamenlijke droom geboren: Engelgefluister.

Zo zie je maar. Soms lijken kleine intuïtieve keuzes onbeduidend. Een uitnodiging aannemen. Een inspiratiekaartje trekken. "Ja" zeggen terwijl je hart tekeergaat van angst.

Pas achteraf zie je hoe deze zachte duwtjes je precies brengen waar je diep van binnen het liefste wilt zijn. Waar je je eigen vleugels weer voelt. Waar je gehoor mag geven aan je roeping – dat diepgewortelde verlangen, soms even op de achtergrond, en soms luid en duidelijk aanwezig.

Ik ben reuze dankbaar dat ik die zachte duwtjes heb gevolgd. En dat ik me heb laten leiden door mijn intuïtie, door alle angsten heen.

Waar het toe leidt? Ik laat me verrassen en verwonderen.

Dank lieve Odile en Beppie voor jullie vertrouwen en geduld om dit avontuur aan te gaan. Mogen er vele mooie verhalen uit ons hart stromen!

---

Nieuwsgierig naar onze engelenverhalen?

Neem een kijkje op onze website www.engelgefluister.nl of volg ons op Facebook: Engelgefluister.

---

Zin in meer verhalen die je ziel doen oplichten?

Mijn Genietmail is een warme brief van mens tot mens, vol verwondering, creatieve uitdagingen en een vleugje heilige rebellie. Zo nu en dan (maximaal 1 keer per week) rechtstreeks in je mailbox.

Dus...zin in een glimlach in je inbox? 

Sluit je aan! Als welkomscadeau stuur ik je Het Liefdesvirus toe, mijn sprankelende e-magazine én trots.

Verwacht bijwerkingen zoals:

✅ plotselinge zin om te zingen in het bos

✅ spontane glimlachjes (je bent gewaarschuwd)

✅ en het vage gevoel dat je zélf een wonder bent (want eh… dat klopt)

Met 100% besmettingsgarantie.

Meld je hier aan en laat je verwonderen!