Waar Liefde is, is geen ruimte voor angst

Als avonturier hou ik van uitdagingen. Daarom heb ik mezelf, naast mijn 365 Dagen Liefde challenge (zie vorige post), nóg een verjaardagscadeau geschonken: een bezoekje aan de grootste tropische vlindertuin van Europa.

Een ultieme beproeving, voor iemand (ik dus) die 20 jaar lang leed aan angst voor vlinders, motten en libelles. Ja, echt waar. Ik begreep er zelf ook niks van.

Gelukkig ontdekte ik (tot mijn grote geruststelling) dat er een officiële benaming voor is: Lepidopterafobie. En dat er meer mensen last hebben van die vreemde angst, die mij zo vaak overmeesterde en het leven zuur maakte.

Totdat ik moeder werd. Toen moest ik ineens het goede voorbeeld aan mijn dochter geven, en leren om van deze wilde fladderaars te gaan houden.

Mijn moeder heeft het trouwens wél haar hele leven volgehouden om alle beestjes vies en eng te vinden. Maar ik vond dat ik het niet aan mijn kind kon verantwoorden, dat ik bang was voor die prachtige, onschuldige beestjes.

Ook al veroorzaakten ze in het verleden extreme paniekreacties, die me de adem benamen en de stresshormonen door mijn lijf deden razen.

Zoals die keer heel lang geleden dat ik een vreemde beige plakkaat op mijn gordijn zag zitten. “Hè, hoe komt die kauwgom daar?” dacht ik, terwijl ik aanstalten maakte om het aan te raken. Toen ik er bijna met mijn neus boven op zat, zag ik ineens dat ie harig was, sprieten en ogen had. Ik gilde het uit, alsof ik één of ander moordlustig beest uit een horrorfilm zag zitten, en vluchtte compleet hysterisch de kamer uit. Dat was géén kauwgom, maar een nachtvlinder!

Of die keer dat ik opgesloten zat in een kamer van 5 bij 5 met een reusachtige libelle. Die op de vensterbank zat te wachten tot ie eindelijk naar buiten kon. Maar ik durfde niet in de buurt te komen om het raam open te doen. De libelle had mij gegijzeld. Ik kon geen kant op en trilde van de angst.

Soms probeerde ik naar een foto van een vlinder te kijken. Langer dan één tel hield ik het niet vol. Mijn lijf reageerde direct met gruwelgevoelens, die je eerder bij een grote griezelige spin zou verwachten dan bij een vlinder.

Het ging gewoon automatisch. Vlinder / mot / libelle = !!!!!PANIEK!!!!! Realistisch nadenken was er dan niet meer bij. Ik rende en vluchtte om aan ze te ontkomen. En ze kwamen altijd precies recht op mij afgevlogen.

Mijn angst beperkte zich trouwens niet tot mijn ontmoetingen met vlinders. Ik leefde vroeger voortdurend in angst, in standje overleving. Ik was mij er alleen niet van bewust en kon het niet voelen, omdat het sinds mijn geboorte nooit anders was geweest.

Alleen in extreme situaties voelde ik angst. Dan schrok ik me het apelazerus. Bijvoorbeeld toen ik op 3500 meter hoogte uit een vliegtuig moest springen tijdens een skydivecursus. En toen ik geloofde dat ik een enge ziekte had en dood ging. En tijdens mijn ontmoetingen met die vliegende mormels dus.

Toen mijn dochter werd geboren deed ik al een aantal jaren aan DIY-exposuretherapie. Uit pure noodzaak, want ik bracht al een aantal jaren steeds meer tijd door in de natuur. Ik had ervoor gekozen om meer vanuit mijn hart te gaan leven. Vanuit liefde, liefde voor mezelf, voor de natuur, en dus ook voor alle schepsels van moeder Aarde.

Angst is de afwezigheid van liefde. En waar liefde is, is geen ruimte voor angst.

Ik zei toen wel eens: “De dag dat er een vlinder op mij komt zitten, dan is er vrede in mij”.

Stapje voor stapje leerde ik steeds meer liefde te laten groeien in mezelf, en schoonheid te vinden in alles. Eerst een momentje per dag. En toen nog een momentje. En nog een momentje. Steeds meer momentjes en langere momentjes.

Sinds mijn dochter er is, ben ik gelukkig niet meer in paniek geraakt en op de vlucht geslagen. Sinne is mijn grootste leraar in liefde zijn en laten groeien. We genieten samen van de schoonheid van de vlinders en libelles.

We zijn zelfs een keertje naar een kleine vlindertuin geweest, maar daar vlogen er maar een paar. In de vlindertuin waar we zondag naartoe gaan, vliegen meer dan 2000 vlinders, ook reuze vlinders uit Zuid-Amerika.

Is de Liefde in mij nu voldoende gegroeid, dat ik mijn angst heb overwonnen? Zondag gaan we het beleven. Wordt vervolgd.

Liefs,

Daphne

PS 1 als het lukt ga ik dagelijks iets delen over mijn challenge

PS2 bovenstaand verhaal is langer geworden dan ik hoopte, maar beschrijft wel mijn grotere waarom achter mijn challenge. Angst is een sluipmoordernaar van mijn creativiteit, en zonder mijn creativiteit realiseer ik mijn grootste dromen niet. Ik zal zeker nog vaker in het thema angst duiken, aangezien het een rode draad in mijn leven is geweest, evenals mijn ontdekkingsreis naar liefde.