
OEPS....MIJN INTUïTIE HAD GELIJK!
Vorige week kondigde ik bij De kracht van jouw intuïtie aan dat ik vandaag zou starten met de serie: "Hoe we onze intuïtie vergaten en hoe we het weer kunnen terugvinden."
Ik begon vol enthousiasme met schrijven aan mijn verhaal over hoe we al vanaf onze geboorte afgesneden raken van onze natuur. Maar onverwachte wendingen in mijn week zorgden ervoor dat ik mijn tekst niet op tijd af kreeg. OEPSIE!
Waarom wijken we af van onze intuïtie?
Ik was even vergeten hoeveel ruimte ik nodig heb voor het creatieve proces – om een spontaan idee rustig te laten marineren en sudderen. Toch dacht ik, ietwat overmoedig: laat ik het anders doen! Wat bezielde me?!
Soms is het verwarrend om te ontfutselen wat het verschil is tussen intuïtie en angst.
Hoe herken je intuïtie versus angst?
Intuïtie voelt rustig, helder en neutraal. Het is als een zacht duwtje, dat geen extra uitleg nodig heeft. Angst daarentegen schreeuwt, voelt gespannen en dwingt je tot haastige beslissingen.
Een simpele manier om het verschil te voelen:
Intuïtie geeft richting zonder paniek. (Ja, dit klopt!)
Angst creëert onrust en druk. (Wat als het fout gaat? Wat als ik spijt krijg?)
Bij mij sloeg ineens de twijfel toe. Is dit wel de weg? Is dit wat je echt wil schrijven? Misschien is het daarom niet af. Kan je niet beter alleen maar over de leuke, luchtige intuïtieve momenten schrijven, over de wonderen in het leven?
En voordat ik het wist, was er chaos in mijn hoofd. ARGH! Wat nu?? Moest ik stoppen? Een andere insteek kiezen? Of gewoon doorgaan?
Als je twijfelt, neem dan een moment van stilte.
Adem bewust in en uit.
Waar voel je ruimte?
Waar voel je spanning?
Je intuïtie spreekt in vertrouwen, nooit in angst.
In die stilte besefte ik dat het wel degelijk mijn passie is om te schrijven over het niet luisteren naar onze intuïtie. Dat is óók de realiteit. Een zeer actuele realiteit blijkbaar. Met alle gevolgen van dien. In mijn geval: chaos in mijn hoofd, maar ook een uitnodiging om opnieuw te vertrouwen.
Waarom luisterde ik niet?
Soms vraag ik me af: is het de bedoeling dat we “verkeerde” keuzes maken, “verkeerde” paden bewandelen? Wat als de keuze helemaal niet verkeerd is, maar dat dat slechts ons eigen oordeel is over onze keuzes?
Van elke keuze leren we, of die nu goed of fout voelt. Maar van géén keuze maken en in onze comfortzone blijven... daar leren we meestal het minst van.
Blijkbaar had ik deze ervaring nodig om mezelf beter te leren kennen. Om te herkennen dat ik soms nog steeds in de valkuil trap van de lat te hoog leggen of te hoge verwachtingen van mezelf te hebben, een oud patroon dat mijn intuïtie in de weg staat.
Je ziel oordeelt niet over je keuzes.
Maak je een omweg? Dan maak je een omweg. Wie weet welke schatten je daar vindt?
Wij mensen zijn degenen die oordelen, omdat we zo zijn geprogrammeerd, om mee te lopen in het gareel. Maar als ik terugkijk, zie ik dat sommige keuzes, die maatschappelijk misschien ‘afkeurenswaardig’ waren - zoals het afbreken van mijn studie of een risico nemen dat ondoordacht leek - van grote waarde zijn geweest in mijn zoektocht naar mezelf.
Toen ik op de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela wandelde, baalde ik als een stekker als ik weer eens een afslag miste en kilometerslang op een doodlopende weg liep. Maar ook dát leerde me iets.
Ik ontdekte dat ik onderweg mijn intuïtie had genegeerd— de subtiele signalen die me keer op keer wilden vertellen dat ik verkeerd zat.
Misschien is dát wel wat écht telt.
Dat je in de spiegel kijkt en jezelf afvraagt: Wat wil deze ervaring me vertellen? Lig ik nog op koers? Leidt dit pad me naar mezelf? Of raak ik juist verder verwijderd van mezelf? Ben ik nog in verbinding met mezelf?
Een lege accu als signaal
Laatst vergat ik mijn autolampen uit te doen. Gevolg: een lege accu. Ik slaakte een diepe zucht en dacht: daar gaat mijn strakke planning!
Het was niet de eerste keer. Eerder de tiende keer in twee jaar tijd (ja, echt waar). En steeds weer bleek het een oefening in zachtheid naar mezelf, overgave en vertrouwen.
Terwijl ik wachtte op de wegenwacht, keerde ik even naar binnen en stemde me af op mijn intuïtie. Ik ging terug naar het moment waarop ik de lampen vergat uit te doen en zag mezelf van alles tegelijk doen: op de klok letten, praten met mijn dochter, nadenken over mijn planning, boodschappen en het avondeten, de hond managen die op mijn schoot was gesprongen en stond te popelen om de auto uit te springen.
Alles, behalve in het moment aanwezig zijn.
Het vergeten van die lampen was niet zomaar een vergissing. Het was een uitnodiging om bewust te worden van mijn disconnectie van mezelf, hoe deze ontstond en hoe ik die weer kon herstellen. Dat is waarom luisteren naar je intuïtie zo belangrijk is.
Hoe vaak negeren we deze signalen en blijven we doorgaan op een pad dat niet goed voelt?
We zijn zo geconditioneerd om onze intuïtie te negeren, dat je deze momenten ook kunt zien als ontwaakmomenten.
Huh?! Waar was ik?
Oh ja. Adem bewust in en uit.
Terug naar mezelf.
Aha, ik ben er weer!
En dan neem je je voor om vanaf nu écht te luisteren...
Tot je weer een keertje wakker schrikt en ontdekt dat je toch wéér op de automatische piloot door het leven ging. Reuze wonderlijk!
Dat is precies waar intuïtie je bij helpt: het herkennen en herprogrammeren van je conditioneringen.
Mildheid en herprogrammering
Het belangrijkste is: wees mild en vergevingsgezind naar jezelf.
Zeg tegen jezelf: Volgende keer beter! Oefening baart kunst, in dit geval: levenskunst.
En weet: Je hersenen zijn trainbaar.
Het duurt 66 dagen om nieuwe neurale paden te bekrachtigen. Dus geef niet op. Hou vol. Er komt een dag waarop je constateert:
"Wow. Alsof het nooit anders is geweest—dit is mijn nieuwe realiteit: leven vanuit mijn intuïtie."
Nu is mijn plan om niet vanaf vandaag, maar vanaf maart dieper in onze programmeringen te duiken. Want als we écht willen veranderen, als we ons mooiste leven willen creëren, dan moeten we eerst begrijpen waarom alles is zoals het is.
Het is ons geboorterecht om vrij te zijn. Je intuïtie kent de weg.
Luisteren naar je intuïtie is belangrijk omdat het je helpt keuzes te maken vanuit vertrouwen in plaats van angst. Het is je innerlijke kompas dat je altijd leidt naar een pad dat echt bij je past.
Durf te luisteren en laat je leiden, je ware zelf wacht op je.
Vrede en liefs,
Daphne Geniet 🌞
🔥 Ik ben benieuwd naar jouw ervaring: Herinner jij je een moment waarop je achteraf besefte dat je niet naar je intuïtie had geluisterd? Deel je verhaal met ons in de reacties 💗
Geschreven voor De kracht van jouw intuïtie - een project van Daphne en Kurt. Volg ons op Facebook voor inspirerende verhalen en inzichten en meer - voor iedereen die nieuwsgierig is naar de kracht van intuïtie en intuïtief leven.
Comments