.jpg)
Kunstenares van de ziel
Wie ben ik
Mijn naam is Daphne. Wie ik ben is een Groot Mysterie dat ik al sinds mijn kindertijd probeer te ontrafelen.
Wat ik op dit moment wel weet, is dat ik met liefde en plezier jouw gids en vriendin ben op De Wonderlijke Weg, waar we samen stap voor stap in de richting van onze dromen wandelen, liefde laten groeien en illusies ontmantelen.
Mijn grootste droom? Vrij zijn om vol~ledig mezelf te zijn! En als een kunstenares van de ziel een meesterwerk te maken van mijn leven, mijn canvas.
​​
Dat doe ik het liefst door mijn stem te laten klinken: schrijvend, vertellend, zingend, spelend en co-creërend.
Met mijn werk hoop ik anderen te inspireren om radicaal zichzelf te zijn en zich vol vertrouwen te laten zien, authentiek, puur en met een vleugje rebellie.
Zo draag ik graag bij aan een wereld waar we samen leven in liefde, vrijheid en harmonie. Een wereld waarin we ons herinneren wie we werkelijk zijn.
​
Waar droom jij van? Ik ben benieuwd! Vertel het me op daphnegeniet@gmail.com.
Ik daalde af naar de duisterste plekken van het mens~zijn en werd een expert in verdwalen. Maar onderweg vond ik een waarheid die alles verlichtte: jezelf terugvinden is het grootste avontuur van allemaal.
​​Jezelf kwijtraken is niet moeilijk, in een maatschappij die je continu aanmoedigt en manipuleert om enkel buiten jezelf naar antwoorden, erkenning, genezing, liefde, vrijheid, geluk, redding, rijkdom enzovoorts te zoeken.
​​​​
Het is een leefwijze die ons uitput en ziek maakt, fysiek en mentaal. Vaak beseffen we pas in tijden van nood dat we niet alleen onszelf zijn kwijtgeraakt, maar ook elkaar.
​​
​Jezelf terugvinden en jezelf leren kennen - dát is wat het leven werkelijk zin geeft. Het is wat ons innerlijk laat groeien.
Het vraagt moed om die weg te bewandelen, maar ook verwondering en overgave. Want alleen zo kun je worden en zijn wie je diep van binnen werkelijk bent.​
Waarom is het van levensbelang om te herinneren wie we diep van binnen werkelijk zijn?
Al op zeer jonge leeftijd leerde ik dat het gevaarlijk was om mezelf te zijn. lk werd er geregeld voor gestraft, met ontkenning, buitensluiting, en soms zelfs met geweld. Telkens kreeg ik de boodschap: je bent niet goed genoeg zoals je bent.
Mijn opvoeders wisten niet beter. Door onverwerkte trauma’s waren ze afgesneden geraakt van de liefde en het licht van hun ziel. Ze waren trouwe dienaren van het donker geworden, en allang vergeten dat we allemaal een wonder zijn.
Uit zelfbescherming verstopte ik me onder een onzichtbaarheidsmantel. Dat voelde veilig en een tikje magisch, maar ook pijnlijk en eenzaam, want tja...niemand ziet je dan echt hè. Dus begon ik na een tijdje ook te vergeten wie ik werkelijk ben.
In de loop der jaren groeide mijn verlangen naar vrijheid. Mijn oplossing? Maskers en typetjes. Voor elke situatie eentje. En het werkte, voor even. Het bezorgde me een bruisend leven in the fast lane, en alles wat ik dacht nodig te hebben.
​​​Maar diep van binnen voelde ik me ook verstikt en gefragmenteerd. Ik was vaak ziek, angstig en altijd op de vlucht. En verslaafd aan... uhm... waaraan eigenlijk niet?
Op mijn 29e stortte ik volledig in, toen ik een knobbel in mijn borst vond. Voor het eerst voelde ik hoe ver ik verwijderd was geraakt van mezelf, van mijn levensbron, van het leven zelf. Het voelde alsof ik al dood was.
​​
Het positieve was dat ik in dat diepe dal de roep van mijn ziel hoorde, luid en duidelijk.
​Ik besefte dat mijn verlangen naar vrijheid onlosmakelijk was verbonden met iets dat ik al die tijd had verwaarloosd: ZELFLIEFDE.
Vastberaden en verlangend naar harmonie, begon ik uit het dal te klimmen. Dit was het begin van een nieuwe reis, terug naar mezelf, naar liefde, naar huis.
Hoewel ik hierna nog vaak zou verdwalen, heeft wat ik leerde over liefde en vrijheid mijn leven voorgoed veranderd.
Ondertussen...
In het biechthokje
Tien (van de 1001) dingen die ik liever niet zou toegeven, maar toch doe - een kijkje in de diepste krochten van mijn ziel, met een scheutje zelfliefde en een flinke dosis vergeving.
​​​1) Ik geloofde dat ik nergens bang voor was. Tot ik op het punt stond om uit een vliegtuig te springen, klaar om te skydiven. Oeps. Toch bang.
2) Ik leed aan Lepidopterfobie. Wat dat is? Angst voor vlinders. Ja, die schattige fladderaars. Lach maar. Ik lach inmiddels mee.
3) Ik was ontelbare keren verliefd. Vaak obsessief. En nee, het was niet altijd wederzijds.
4) Toen ik 12 was ben ik op de rommelmarkt aangerand door een pedofiel.
​​5) Ik heb honderden xtc-pillen, duizenden jointjes en een rivier aan alcohol genuttigd.
6) Mijn zachte en bescheiden imago verborg een rebels ikje dat bijna overal schijt aan had, zelfs aan de wet en aan de dood. Verrassing!
​​
7) Tijdens een zangtoets op de basisschool playbackte ik mijn hele solo. De leraar gaf me een 6-.
8) Op mijn 16e belandde ik voor het eerst in een langdurige depressie. Ik wilde dood, maar ik wist niet hoe. Gelukkig maar.
9​) Een tijdje geloofde ik in complot theorieën. Ik was ervan overtuigd dat ik geheimen kende waar zelfs de Illuminati van zou schrikken.
​​11) Ik was jarenlang een groot fan van horrorfilms. Hoe bloederiger, hoe beter. Freddy Krueger zou trots zijn.
Zeven (van de 1001) momenten die me eraan herinneren dat het leven een wonder is.
1) Zonder training liep ik 900 kilometer naar Santiago de Compostela. Stap voor stap leerde ik mezelf beter kennen, met de weg als mijn spiegel.
​​​
2) Ik was een zwangere zwerfster, die 2,5 jaar buiten het systeem leefde zonder vaste woonplek, inkomen en man. Toch voelde ik me de rijkste en dankbaarste mama in spé.
3) Free Hugs, Gratis Geluk. Wat begon als een experiment werd een liefdevolle beweging. Vele honderden knuffels later...instant joy!
4) Toen er voor het eerst in mijn leven een vlinder op mij landde, besefte ik: Er is vrede in mij.
5) Met nog maar 36 euro op zak in vier dagen tijd 2500 kilometer naar huis gelift, dankzij menselijke engelen en gouden liften.
6) Zonder geld een Geslaagd Genieten & Verbinden event georganiseerd voor 200 gelijkgestemden op een droom-locatie.
7) Een bloemblaadje in de vorm van een hartje dat precies voor mijn voeten landde, nadat ik verheugd tegen mezelf zei: "Ik ben in mijn hart.”
Het Grote Ontwaken & Her~inneren
Het was bevrijdend om te ontdekken dat ik een kind van het licht ben, liefdevol, krachtig en vrij. Met elke stap herinnerde en belichaamde ik steeds meer van mijn ziel, mijn ware zelf. Liefde en vrijheid werden daarbij mijn poolster.
​​​
Ik begon het wonder van de schepping in alles te zien en werd een magneet voor wonderen. Ik beleefde onvergetelijke avonturen, ontmoette gelijkgestemde mensen en realiseerde dromen, groot en klein.
​​
Maar écht jezelf zijn vraagt ook om moed: de moed om je demonen onder ogen te zien, in de beerput te kijken die onvermijdelijk opengaat, en eerlijk te zijn over wat je daar vindt.
Het betekent ook het afzetten van de maskers en het uittrekken van de onzichtbaarheidsmantel die je hebt gebruikt om jezelf te beschermen. Leven vanuit liefde is immers ook waarheidslievend zijn - naar jezelf en anderen.
​
Die eerlijkheid bracht me oog in oog met pijn die ik jarenlang had onderdrukt. Van diepgewortelde trauma’s, ongemerkt doorgegeven van generatie op generatie, die om vergeving en heling vroegen. Niet alleen voor mezelf, maar ook namens mijn ouders en voorouders.
​
Soms voelde het alsof er een familie-abonnement op kommer en kwel was afgesloten. Met mijn Nederlands-Indische roots kreeg ik als bonus de genen van zowel de slaaf als de slavendrijver mee. Een paradox die een onzichtbare strijd in mij veroorzaakte, en me uitnodigde om de diepere lagen van mezelf te begrijpen.
​
Ik leerde dat het essentieel is om jezelf te leren kennen. Want pas wanneer je jezelf werkelijk kent, kun je trouw blijven aan jezelf, je waarden en je pad. Zonder die zelfkennis ben je een gemakkelijke prooi voor misbruik, manipulatie en de verwachtingen van anderen, waardoor je steeds verder van jezelf verwijderd raakt.
Maar wat me echter de meeste wijsheid bracht, was het moederschap. Vanaf het moment dat ik ontdekte dat ik zwanger was, werd mijn dochter mijn grootste leraar en zuiverste spiegel.
Elke lach, traan en tantrum nodigt me uit om dieper in mijn ziel te duiken.
Dankzij haar leer ik om mijn imperfecties te omarmen en zelfs mijn duisterste kanten lief te hebben.
Ze herinnert me eraan hoe belangrijk het is om een levend voorbeeld te zijn van liefde en compassie. Iets wat ik als kind heb gemist, maar nu met trots kan doorgeven.
Eindelijk Thuis.
Ik begrijp nu dat al mijn lijden voortkwam uit het verlaten van mezelf, en het valse geloof dat we afgescheiden zijn van god, ons Thuis, van onze ziel en van elkaar.
​​​
De waarheid is: we zijn slechts één bewuste ademhaling verwijderd van Thuis. Daar, in die stille, heilige ruimte, hoef je niets te bewijzen, te bereiken of te veranderen. Daar ben je goed genoeg, precies zoals je bent. Heel en compleet.
​
​​​Herinneren wie we zijn, is herinneren dat we liefde zijn. Oneindig creatief. Verbonden en één, zelfs als we het ons niet kunnen herinneren en ons verlaten voelen.
​​
Het is die pure, onvoorwaardelijke, goddelijke liefde die ontbreekt in onze wereld. Het is waar we allemaal naar verlangen, en wat er zoveel meer mag zijn.
​​​​​​​
Wanneer we deze liefde toelaten en in onszelf laten groeien, kan het ook door ons dagelijkse leven stromen. Zo creëren we samen een wereld waar we in harmonie leven met onze goddelijke natuur.
​​​
Sinds mijn ineenstorting twintig jaar geleden heb ik elke kans aangegrepen om liefde te laten groeien – in mezelf en mijn dagelijkse leven.​
​​​​​
Mijn pad heeft me geleerd dat iedere stap – hoe klein ook – in liefde gezet, een groot verschil maakt. Of je nu je eerste stap zet, of al jaren op weg bent: iedere keuze vanuit liefde brengt ons dichter bij jezelf en elkaar.
​
​​​Ik hoop dat mijn reis jou mag inspireren om radicaal jezelf te zijn.
​
Laten we samen de hemel op aarde creëren!
​​​​​
​​​​Vrede & Liefs,
Daphne Geniet